Κυριακή προσευχή

Η ιστορία διέκρινε τις αμυχές στο κορμί της
ότι προσπάθησε να περισώσει στο βλέμμα της,
ήταν το σκοτεινό του αποχαιρετισμού
ξεγέλασε τους γύρω της
με ένα αμήχανο χαμόγελο
και μια περιπαικτική διάθεση, για το απρόσμενο
η το αναμενόμενο για κείνη
όταν γύρισε να δει απ το παράθυρο,
είχε αρχίσει να χαράζει
η νύχτα έδινε τη θέση της στην επομένη
της κυριακής προσευχής.

Φανή Αθανασιάδου

Ανοιξιάτικα μηνύματα

Ακούω παιδιάστικες φωνές
- τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα -
θα ναι λέω
και βγαίνω στο δρόμο
τρέχοντας χαρούμενη
προσπερνώ τη γυναίκα
που πουλά τις αγαπημένες μου ανεμώνες,
μα σαν φθάνω στη γωνιά του δρόμου
το γέλιο σταματά
κάπου εκεί φοβάμαι
πως είναι κρυμμένο το άγνωστο
κι’ ίσως, ίσως μια σταγόνα αίμα
η ένα δάκρυ.

Φανή Αθανασιάδου

(Από την β’ ποιητική συλλογή "Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς"

Εαρινή Συμφωνία

Η άνοιξη προσπέρασε την σελήνη , ήταν η εαρινή συμφωνία – σημάδι – που της σάλεψε τα μυαλά ... έτσι έλεγαν τα παραμύθια και κείνη τα πίστευε , και κάθε φορά τα επαναλάμβανε στους χαμένους ταξιδιώτες της νύχτας που συναντούσε στον δρόμο της , όπως ακριβώς της τα’ χανε πει...Ακριβά στολίδια από ρόδινες πέρλες , και νούφαρα από ξεχασμένα λόγια μονάκριβης αγάπης συνήθιζε να φορά στα μαλλιά της για να ξεχωρίζει από μακριά πως έλεγε την αλήθεια. Κι’ όποιος δεν την πίστευε –αλλοίμονο του – ζούσε την αγάπη που κάποιες φορές γίνεται θάνατος. Τον έπιανε συχνά πυκνά να μειδιά ειρωνικά όταν διάβαζε κάποιες απ’ τις ιστορίες της . Του άρεσε να την περιπαίζει , να γελά ξένοιαστα σαν μικρό παιδί μαζί της ,να ξεχνιέται ,να φεύγει με τα ταξίδια του νου που γι’ αυτόν ήταν τόσο ανώδυνα , και κάποιες φορές φαινόταν να είναι αλήθεια πως την αγαπούσε . ΚΙ εκείνη αλλοπαρμένη να τον πιστεύει και να τον αγαπά , να τον αγαπά βαθιά κι’ απέραντα , τόσο απέραντα σαν της θάλασσας το κορμί που χάνεται στον μακρινό κι άγνωστο ορίζοντα. της. Ήταν αθώα , τόσο αθώα όσο χρειάζεται η αγάπη για ν’ ανθίσει να θεριέψει . και να μην σταματάει μπροστά σε τίποτα , τόσο που να αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη. .Καθόταν κουρασμένη και κοίταζε αποκαμωμένη απ’ το παράθυρο , άραγε πως είναι να περιμένεις τη ζωή ΄ να περιμένεις να συναντήσεις όχι την ζωή σου αλλά τη ζωή μέσα από το πρόσωπο του άλλου.

Φανή Αθανασιάδου

Ενωτική πορεία

Θ’ ανταμώσουμε,
στις τραυματισμένες ράμπες της νιότης μας
συνεχίζοντας τη πορεία
που διάβρωσε η μοίρα ,
με το ενωτικό χαμόγελο της αγάπης
και τα χαρακωμένα χέρια σφιχταγκαλιασμένα
να κυλούν τις ρόδες του χρόνου
και σαν φτάσουμε αντάμα
στο λόφο με τις πράσινες καμέλιες
και τα’ άγουρα σταφύλια ,
θ’ ατενίσουμε
με το ίδιο φωτεινό βλέμμα το μέλλον,
που θα μοιάζει
σαν νούφαρο που άνθισε
στην άκρη ενός γκρεμού.

Φανή Αθανασιάδου
Β΄ποιητική συλλογή

Δούναι-λαβείν

Φθηνή εξαγορά
και καμαρώνει ανάσκελα
για το κατόρθωμα του
ούτε που το κατάλαβε πως έληξε
η εποχή των εκπτώσεων


Φανή Αθανασιάδου
Γ΄ποιητική συλλογή

Μαρτυρία

Κόλακες από ατλάζι
οι εχθροί μας κυκλώνουν
και συ ακέφαλη πορεία
κείτεσαι καταμεσής του δρόμου.


Φανή Αθανασιάδου
Από την γ˙ποιητική συλλογή "Εκ των Εσω"

Πολεμική αναφορά

(Περσικός 91)


Αθέατο πεδίο
από κάλυκες ανθισμένων όπλων
γυμνή επιλογή άνευ λόγων
απόφαση γραμμένη
σε δόρατα δράκων
το σημάδι ηγεμών των αιώνων
έκρηξη στην έκλειψη πλανητών
"ακριβής συμμετρία"
παρουσία των μεγάλων όρκων
η θυσία,
ως πρόβατο επί σφαγής οδηγείται
για τη συνέχεια.


Φανή Αθανασιάδου
(Α βραβείο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης
του Γ Δημοτικού Διαμ. Θες/νίκης)
Γ' ποιητική συλλογή